Başka bir an… Kahkahalarla gülerken birden göz yaşlarına boğuluyor. Ağlıyor; gözlerim doluyor… Çok seviyorum… Silerken minicik damlalarını göz pınarlarından; pamuk tenini okşuyorum… Yok böyle sevgi… İçim dolup taşıyor… Ağlamasın hiç; uyusun da büyüsün bebeğim…

Derdi annem… Genç kızken anlaşamadığımız zamanlar olurdu. O zaman derdi : “Şimdi anlamıyorsun beni kızıyorsun belki ama anne olunca anlayacaksın”.

Ayna karşısında Nivea yüz kremini sürerken odaya o bilindik temiz koku yayılırdı ve ben bir gün anne olunca anlayacağım tüm gerçekleri hayal etmeye başlardım. Sahi ne değişecekti anne olunca?  Ben de kızımı herkeslerden korumaya çalışırken onun beni anlamasını isteyecek miydim… Kendi ellerimizle doğum günü keki  pişirmek varken , onun dışarıda arkadaşları ile plan yapmasından daha çok keyif alacağını düşündüğümde içten içe üzülecek miydim yoksa? Ya da minicik elleri ile bahçeden topladığı çiçekleri koklarken ne hissedecektim… Anne olunca anlayacaktım ki; o ilk doğduğu an kucağıma aldığım hali kalacaktı gözlerimin önünde bebeğimin… Annem haklıydı diyecektim… Evlatlar her zaman bebek annelerinin gözünde.

Sonra pamuk ellerinden tuttum… Yaklaşan anneler gününü hayal ettim… Anneler Gününü kucağımda meleğim ile karşılamaktan daha büyük bir hediye olamazdı benim için. Kızım varken; asla güçsüz olamazdım. #AnnemHaklıymış Insana ayrı bir güç veriyor evlat sahibi olmak. Hiç düşmeyecekmiş gibi dik durabiliyorum artık. Duruyorum ki; düşünce dizlerinin üstüne tutup ellerinden kaldırabileyim yavrumu. #AnnemHaklıymış Yokmuş ötesi o pamuk ellerin yumuşaklığı gibi… Şimdi annem yanımda; kızım kucağımda… Yine odada o bilindik temiz Nivea kokusu… Güvenilir bir his içimde… Ve umut geleceğe dair; nesiller boyu sürecek olan